David belijdt in psalm 23 hoe hij houvast vindt in de Heer die hem nabij is als een herder. Dat geldt voor alle kinderen van het verbond, dat ze altijd bij de Vader zijn. Dan hoef je geen gevaar te vrezen. Kan dat dan? En geldt dat ook voor afgedwaalde zonen?
Gelovigen kunnen twijfelen of ze wel aanvaard zijn door God als ze merken hoe makkelijk ze in zonden vallen. Dit kan leiden tot een wettisch leven. Gods bevrijdende genadeboodschap verlost de gelovige van deze twijfel.
Met al zijn gehoorzaamheid blijkt de oudste zoon minstens zo ver van het hart van de vader verwijderd te zijn als zijn broertje toen die nog volop in zonde leefde. Waarom zoek je je geluk en vervulling in een wetsgetrouw leven? Waarom ontleen je dáár je eigenwaarde aan?
Ook deze zoon toont weinig respect en liefde voor zijn vader. Hij is verongelijkt, niet zijn broertje, maar hij verdient een feestje. Hij heeft er hard genoeg voor gewerkt. De vader reageert opmerkelijk mild op de woede van zijn oudste zoon. Hij gaat naar hem toe en biedt hem zijn genade aan.
De plichtsgetrouwe farizeeërs voelen zich verraden als ze zien hoe Jezus zondaars ontvangt en met hen eet. De Vader laat genade vóór recht gelden. Wordt jij ook woedend of feest je mee?
