×

Het evangelie

Hoe de kerk een schitterend portret van Christus geeft

Ray Ortlund. The Gospel: How the Church Portrays the Beauty of Christ. Wheaton, IL: Crossway, 2014. 144 pp. $14.99.

Het evangelie is een rijke bron van waarheid die een hartelijke liefde in ons oproept – zo is het tenminste bedoeld. Maar, zoals Ray Ortlund het raadsel formuleert: er gaapt een diepe kloof in onze kerken tussen dat wat we geloven over het evangelie, en hoe we dit evangelie in de praktijk brengen.

Deze bijdrage van Ortlund in de serie 9Marks Building Healthy Churches is geen uiteenzetting van de verlossingsleer. Greg Gilbert heeft dat al eerder heel goed gedaan in zijn boek What Is the Gospel? Dit boek laat zien hoe de heerlijkheid van Christus de bruid van Christus zodanig transformeert dat de leer van het evangelie een cultuur van het evangelie creëert.

The Gospel OrtlundThe Gospel stelt indringende vragen die stimuleren om duidelijke en helder geformuleerde antwoorden te geven. De methode die Ortlund gebruikt is het uitleggen van een aantal sleutelteksten. Elk van de 7 hoofdstukken belicht de implicaties van het evangelie aan de hand van deze teksten (Joh. 3:16, Ef. 5:25, Openb. 21:5, 1 Tim. 3:14-15, Gal. 2:14, 2 Kor. 2:15-16, Openb. 14:4). Mét dat elke passage wordt ontvouwd, spoort de waarheid aan tot de praktijk.

In de eerste drie hoofdstukken gaat Ortlund (voorganger van de Immanuel kerk in Nashville, Tennessee, Amerika) in op drie niveaus waarop het evangelie transformeert: individuen, kerken, en heel de schepping. De laatste vier hoofdstukken werken dit veranderingsproces door het evangelie verder uit. De verandering door het evangelie gaat tegen de heersende cultuur in, en is een uitdagend, zelfopofferend, krachtig en wondermooi proces.

Het evangelie en de kloof

Vanaf het allereerste begin van het boek, gaat Ortlund het dilemma niet uit de weg: “Een kerk die de waarheid van het evangelie hoog in het theologische vaandel heeft, kan in de praktijk het tegenovergestelde van het evangelie voortbrengen” (p.17). Dit probleem doet de bruidegom van de kerk, Jezus Christus, veel verdriet en dit zou ook ons moeten verdrieten. De wereld kijkt naar de kerk en bepaalt in hoeverre de claims van het evangelie geldig zijn aan de hand van de mate waarin de liefde van het evangelie blijkt te gelden binnen haar gemeenschap. Voldoen we hieraan?

Volgens het boek van David Kinnaman UnChristian is het christendom in de waarneming van 85% van jonge niet-christenen hypocriet. Met andere woorden, dat wat Ortlund waarneemt als de kloof ten opzichte van het evangelie is de overheersende visie van buitenstaanders die naar het christelijk geloof kijken.

De enige juiste reactie, zo stelt Ortlund, is om een cultuur van het evangelie te bevorderen die in overeenstemming is met de leerstellingen van het evangelie. De kerk moet zich gedragen overeenkomstig haar geloof. Omdat de gemeente van Christus voortdurend tekort schiet ten opzichte van de heerlijkheid van God, moet de kerk echter voortdurend worden teruggewezen naar en weer verbonden worden met het evangelie van God. Zoals Ortlund zegt: “Het evangelie is niet het verhaal van Christus die een perfecte bruid liefheeft die op haar beurt hem liefheeft, maar het is het verhaal van zijn liefde voor een prostituee die denkt dat hij niets te bieden heeft en zichzelf aan anderen blijft geven” (p.45). Elke plaatselijke gemeente heeft het nodig om door Christus gereinigd te worden, en moet weer overgegeven worden aan de exclusieve liefde van Christus. De kloof moet gedicht worden.

De uitdaging van een evangeliecultuur

Om deze kloof met het evangelie te dichten is het echter nodig om een hindernis te overwinnen: het bevorderen van een authentieke evangeliecultuur. Ortlund wijst een aantal obstakels aan voor het vormen van een echte evangeliegemeenschap: zelfzucht, openlijke ongehoorzaamheid en de traditie voeren de lijst aan. Je zult deze obstakels willen kennen en letten op de tekenen van hun aanwezigheid in jouw kerkelijke cultuur. Ortlund geeft daarvoor een handige lijst met vragen op blz. 84 om een vinger aan de pols te houden.

Een kerk die wel de leer van het evangelie heeft, maar de evangeliecultuur mist, is hypocriet, stelt Ortlund, terwijl een kerk die wel een evangeliecultuur heeft, maar de leer van het evangelie mist kwetsbaar is. Een kerk die beide tot uitdrukking brengt, heeft kracht. Dat is het soort gemeenschap dat we willen worden en reproduceren.

Dit betekent dat de kerk zijn leerstellige positie moet checken, want als de leer van het evangelie uiteindelijk niet klopt, zal de evangeliecultuur niet tot bloei komen. “Zelfs van de woorden van het evangelie werd niet verwacht dat ze automatisch zouden werken” merkt Ortlund op (p.105). Dit is scherp gezien, want het is mogelijk dat sommige kerken met de massa meelopen omdat ze denken dat bepaalde populaire uitspraken vanzelf wel de juiste evangeliecultuur zullen bewerkstelligen. Maar werkelijk vasthouden aan de leer van het evangelie impliceert een perspectief dat tegen de cultuur ingaat gekenmerkt door Gods kracht en niet door de wijsheid van de pragmatici van deze wereld.

We moeten onszelf dus verootmoedigen voor de Heer en ons richten op werkelijk goddelijke kracht. De kerk moet buiten zichzelf kijken naar de kracht van God. Deze kracht – werkelijke kracht – kan alleen komen van de alles veranderende heerlijkheid van Christus. Wanneer, zoals de puritein John Flavel opmerkte, Christus ons boven alles lief is, zal zijn bruid zich ook willen voegen naar Zijn heerlijkheid: “Hij koos ons, niet omdat we zo mooi waren, maar juist om ons aantrekkelijk te maken.”

The Gospel oefent kerken erin om hun culturen te ‘lezen’ en vervolgens te herschrijven om ze weer op een lijn te brengen met het goede nieuws van Jezus. Lezing van het boek kan zowel bemoedigend als ongemakkelijk zijn, maar zal je niet op een dwaalspoor brengen.

Laad meer
Laden