Basisdocumenten

Dit is geen overzicht van onze leerstellige overtuigingen (zie de geloofsbelijdenis), maar een verklaring ten aanzien van de vraag hoe we onze christelijke bediening willen vervullen en ons willen verhouden tot onze cultuur in trouw aan Bijbel en theologie.

I. Hoe moeten we reageren op de culturele crisis ten aanzien van de waarheid? (de epistemologische kwestie)

Gedurende enkele honderden jaren, sinds het aanbreken van de periode van de Verlichting, was men het er algemeen over eens dat waarheid – uitgedrukt in woorden die wezenlijk overeenkomen met de werkelijkheid – inderdaad bestaat en gekend kan worden. De menselijke rede, zo dacht men, is zelfstandig in staat de waarheid objectief te kennen. Meer recent heeft het postmodernisme deze set veronderstellingen onder kritiek geplaatst, waarbij de stelling is dat we in feite niet objectief zijn in onze zoektocht naar de waarheid, maar integendeel informatie interpreteren door de bril van onze persoonlijke ervaringen, eigenbelangen, emoties, culturele vooroordelen, beperkingen in taal, en van de gemeenschappen waarmee we verbonden zijn. De aanspraak op objectiviteit is arrogant, zo vertelt het postmodernisme ons, en leidt onvermijdelijk tot conflicten tussen groepen met verschillende opvattingen over wat waarheid is. Zulke arrogantie, zo zeggen zij, verklaart ten dele veel van het onrecht en de oorlogen van de moderne tijd. Maar de reactie van het postmodernisme is weer op een andere manier gevaarlijk: haar meest krachtige voorvechters staan erop dat aanspraken op objectieve waarheid vervangen worden door een meer bescheiden, tolerant en een alle diversiteit omvattend, subjectief pluralisme. Dit pluralisme zakt vaak weg in de modder van een moeras dat geen vaste grond kan toestaan aan ‘het geloof dat eenmaal aan de heiligen overgeleverd is’. Een dergelijke houding laat geen ruimte voor waarheid die overeenstemt met de werkelijkheid, maar alleen nog voor een reeks subjectief gekleurde waarheden. Hoe moeten we reageren op deze culturele crisis ten aanzien van waarheid?

1. We zijn er van overtuigd dat waarheid bestaat uit overeenstemming met de werkelijkheid. We geloven dat de Heilige Geest, die de woorden van de apostelen en profeten inspireerde, ook in ons woont, zodat wij, die naar het beeld van God zijn geschapen, de woorden van de Schrift geopenbaard door God kunnen ontvangen en begrijpen, en bevatten dat de waarheden van de Schrift overeenstemmen met de werkelijkheid. De uitspraken van de Schrift zijn waar, juist omdat het Gods uitspraken zijn, en zij stemmen overeen met de werkelijkheid, zelfs al is onze kennis van deze waarheden (en zelfs ons vermogen om ze aan anderen te bewijzen) altijd noodzakelijk onvolledig. Het geloof van de Verlichting in geheel objectieve kennis maakte een afgod van de zelfstandig functionerende menselijke rede. Maar het ontkennen van de mogelijkheid tot zuivere, objectieve kennis betekent niet het opgeven van waarheid die overeenkomt met de objectieve werkelijkheid, zelfs al kunnen we dergelijke waarheid nooit kennen zonder een element van subjectiviteit. (zie artikel 2 van de geloofsbelijdenis).
2. We zijn er van overtuigd dat waarheid bekend gemaakt wordt door de Schrift. Wij geloven dat de Schrift door en door propositioneel is [d.w.z. uitspraken doet die er aanspraak op maken waar te zijn] en dat alle uitspraken die de Schrift doet geheel waar en gezaghebbend zijn. Maar de waarheid van de Schrift kan niet uitputtend worden samengevat in een aantal proposities. De waarheid van de Schrift wordt ons doorgegeven via de genres van vertelling, metafoor en poëzie, die niet volledig teruggebracht kunnen worden tot leerstellige uitspraken, maar toch Gods wil en bedoeling aan ons overbrengen, om ons te veranderen in mensen die op Hem lijken.
3. We zijn er van overtuigd dat waarheid bestaat uit een leven in overeenstemming met God. Waarheid is niet alleen een theoretische overeenstemming daarmee, maar is ook een verbondsrelatie. De Bijbelse openbaring moet niet alleen gekend worden, maar ook geleefd worden (Deut. 29:29). Het doel van de Bijbel is om wijsheid in ons voort te brengen, een leven volledig onderworpen aan Gods werkelijkheid. Waarheid is daarom overeenstemming tussen ons hele leven en Gods hart, woorden en daden, door middel van het Woord en de Geest. Opgeven dat de Bijbel propositioneel van karakter is, ondermijnt ernstig ons vermogen om het evangelie vast te houden, te verdedigen en uit te leggen. Maar uitsluitend spreken van waarheid in termen van proposities, betekent een aantasting van onze erkenning van de vleesgeworden Zoon als de Weg, de Waarheid en het Leven, en van de communicatieve kracht van vertelling en verhaal, en het belang van waarheid gezien als echt leven in overeenstemming met God.
4. Deze visie op waarheid bepaalt op de volgende manier wie wij zijn:
   1. We aanvaarden een ‘gematigde’ theorie over de overeenstemming van waarheid met de werkelijkheid die minder triomfalistisch is dan die door sommigen werd aangehangen in het oudere evangelicalisme. Maar we verwerpen ook een visie op waarheid die waarheid als weinig meer ziet dan de intern samenhangende taal van een bepaalde geloofsgemeenschap. Dus we handhaven – hopelijk met gepaste bescheidenheid – het principe van Sola Scriptura.
   2. Hoewel waarheid propositioneel is, is waarheid niet alleen iets om te geloven, maar ook iets om te ontvangen met aanbidding en met wijsheid in de praktijk te brengen. Deze balans is bepalend voor onze visie op discipelschap en prediking. We willen een passie voor zuivere leer aanmoedigen, maar we weten dat christelijke geloofsgroei niet louter bestaat uit kennisoverdracht (cognitief). Christelijke geloofsgroei vindt alleen plaats wanneer het hele leven wordt gestempeld door de christelijke praktijken in de gemeente – inclusief gebed, doop, avondmaal, onderling contact en de publieke bediening van het Woord.
   3. Onze theoretische kennis van Gods waarheid is – ook wanneer ze accuraat is – slechts ten dele, maar we kunnen er desondanks zeker van zijn dat wat het Woord ons zegt, waar is (Luk. 1:4). Door de kracht van de Heilige Geest aanvaarden we de woorden van het evangelie met volle zekerheid en overtuiging (1 Tess. 1:5).

II. Hoe moeten we de Bijbel lezen (de hermeneutische kwestie)

1. De hele Bijbel ‘van begin tot eind’ doorlezen. Het doorlezen van de hele Bijbel van begin tot eind is gericht op het onderkennen van de ene, fundamentele plot van de Bijbel als Gods geschiedenis van verlossing (bijv. Luk. 24:44) en de thema’s van de Bijbel (bijv. verbond, koningschap, tempel) die elke periode van de geschiedenis en elk onderdeel van de canon een rol spelen en die tot een climax komen in Jezus Christus. Vanuit dit perspectief komt het evangelie tot ons als schepping, zondeval, verlossing, voltooiing. Het laat het doel van de verlossing uitkomen, namelijk een vernieuwde schepping. Zoals we belijden in artikel 1 van de geloofsbelijdenis: [God] brengt in Zijn voorzienigheid Zijn eeuwige goede voornemen tot stand om een volk voor Zichzelf te verlossen en Zijn gevallen schepping te herstellen, tot lof van de heerlijkheid van Zijn genade.
2. ‘Kriskras’ door de Bijbel heen lezen. Door kriskras door de Bijbel heen te lezen breng je de dingen die de Bijbel stelt – de oproepen en aanmaningen, beloften en waarheidsaanspraken – in denkcategorieën (bijv. theologie, christologie, eschatologie) bijeen, om zo te komen tot een samenhangend begrip van wat de Bijbel samengevat onderwijst (bijv. Luk. 24:46-47). Vanuit dit perspectief verschijnt het evangelie als “God, zonde, Christus, geloof”. Het maakt het middel van de verlossing bekend, namelijk het plaatsvervangende werk van Christus en onze verantwoordelijkheid om dit in geloof te omhelzen. Zoals we belijden in artikel 7 van de geloofsbelijdenis: Jezus Christus handelde door Zijn vleeswording, leven, dood, opstanding en hemelvaart als onze vertegenwoordiger en plaatsvervanger zodat wij in Hem rechtvaardig voor God zouden worden.
3. Deze manier van de Bijbel lezen bepaalt op de volgende manier wie wij zijn:
   1. Veel mensen vandaag de dag (hoewel niet allen) die de eerstgenoemde manier van lezen (de Bijbel van begin tot eind doorlezen) tot de belangrijkste verheffen, blijven hangen in de meer collectieve aspecten van zonde en verlossing. Het kruis wordt hoofdzakelijk gezien als een voorbeeld van opofferend dienen en een overwinning over wereldse machten, meer dan als plaatsvervanging en verzoening voor onze zonden. Ironisch genoeg kan deze benadering heel wettisch zijn. In plaats van mensen op te roepen tot individuele bekering door een boodschap van genade, worden mensen opgeroepen zich aan te sluiten bij het christelijke gemeenschaps- en koninkrijksprogramma van wat God doet om deze wereld te bevrijden. De nadruk ligt op het christendom als een manier van leven ten koste van een door bloed verworven positie in Christus ontvangen door persoonlijk geloof. In deze onbalans is er weinig nadruk op krachtige evangelisatie en apologetiek, op bijbelverklarende prediking en op de kenmerken en het belang van bekering/wedergeboorte.
   2. Aan de andere kant [van het spectrum bevindt zich] het oudere evangelicalisme (hoewel niet in zijn geheel), dat de neiging vertoonde vooral kriskras de Bijbel door te lezen. Het resultaat was een meer individualistische benadering, vrijwel exclusief gericht op persoonlijke bekering en een gegarandeerde toegang tot de hemel. De prediking van het oudere evangelicalisme was wel schriftverklarend, maar soms moralistisch en benadrukte niet hoe alle Bijbelse thema’s culmineren in Christus en Zijn werk. In deze onbalans ligt er weinig of geen nadruk op het belang van het werk van gerechtigheid en barmhartigheid voor de armen en verdrukten, noch op culturele uitingen die God eren in kunst, in het zakenleven enz.
   3. Wij zijn er niet van overtuigd dat deze twee manieren van Bijbellezen idealiter elkaar helemaal uitsluiten, ook al spelen velen vandaag de dag ze tegen elkaar uit. Wij geloven integendeel dat deze twee manieren van Bijbellezen, wanneer ze juist worden gehanteerd, sámen nodig zijn voor het begrijpen van het Bijbels evangelie. Het evangelie is de bekendmaking dat door de dood en opstanding van Jezus Christus, God gekomen is om individuen door Zijn genade met zich te verzoenen en om de hele wereld te vernieuwen door en tot Zijn heerlijkheid.

III. Hoe moet onze verhouding zijn tot de omringende cultuur? (de kwestie van contextualisatie)

1. Door een tegencultuur te zijn. We willen een kerk zijn die niet alleen individuele christenen steunt in hun persoonlijke wandel met God, maar een kerk die hen ook vormt tot de alternatieve menselijke samenleving die God schept door Zijn Woord en Geest. (Zie hieronder, punt 5.3 ‘Een gemeenschap die een tegencultuur is’).
2. Gericht op het algemeen belang. Het is niet voldoende dat de kerk zich zou moeten verzetten tegen de waarden van de dominante cultuur. We moeten een tegencultuur zijn voor het algemeen belang. We willen radicaal verschillend zijn van de cultuur om ons heen, en toch moeten wij – vanuit deze andere identiteit – onze buren en zelfs onze vijanden dienen met zelfopoffering en er aan werken dat mensen tot volle ontplooiing komen, zowel in het hier en nu als in de eeuwigheid. We beschouwen daarom onze gezamenlijke erediensten niet als het primaire contactpunt met hen die buiten staan. Veeleer verwachten we onze naasten te ontmoeten wanneer we, vanuit liefde voor hen, in woord en daad werken aan hun vrede, zekerheid en welbevinden. Als we dit doen zullen we als ‘zout’ en ‘licht’ in de wereld zijn (door het in stand houden en verbeteren van leefomstandigheden en het laten zien van de heerlijkheid van God aan de wereld door onze manier van leven; Matt. 5:13-16). Zoals de Joodse ballingen geroepen waren om Babel lief te hebben en zich in te zetten voor haar vrede (Jer. 29:7), zo zijn christenen Gods volk ‘in ballingschap’ (1 Pet. 1:1; Jak. 1:1). De burgers van de stad van God moeten ook de best mogelijke burgers van hun aardse stad zijn (Jer. 29:4-7). We zijn noch bovenmatig optimistisch, noch pessimistisch ten aanzien van onze culturele invloed. We weten immers dat wanneer we wandelen in de voetstappen van Degene die Zijn leven aflegde voor zijn vijanden, ons vervolging te wachten staat, zelfs al hebben we sociale invloed (1 Pet. 2:12).
3. Deze relatie tot de cultuur bepaalt op de volgende manier wie wij zijn:
   1. Wij geloven dat iedere uiting van het christendom noodzakelijk en terecht enigszins contextueel bepaald wordt door een bepaalde menselijke cultuur; er bestaat niet zoiets als een universele, ahistorische uiting van het christelijk geloof. Maar we willen nooit zozeer worden beïnvloed door onze cultuur dat we compromissen sluiten over de waarheden van het evangelie. Hoe bewaren we het juiste evenwicht?
   2. Het antwoord is dat we het evangelie niet in abstracte zin, als een denkexperiment, kunnen contextualiseren. Als de kerk echt een tegencultuur wil zijn voor het tijdelijk en eeuwig welzijn van mensen, zal zij zich hoeden voor zowel het wetticisme dat met een overmatig terugtrekken uit de cultuur gepaard kan gaan, als voor het compromis dat voortkomt uit overmatige aanpassing aan de cultuur. Als we dienstbaarheid zoeken in plaats van macht, kunnen we een belangrijke culturele invloed uitoefenen. Maar als we directe macht en sociale controle nastreven, zullen we ironisch genoeg juist zelf deel worden van die afgodendienst aan rijkdom, status en macht die we willen veranderen.
   3. Het evangelie zelf bevat de sleutel tot de juiste mate van contextualisatie. Als we ons overmatig aanpassen, suggereert dit dat we te veel uit zijn op de goedkeuring van de ontvangende cultuur. Dat verraadt een gebrek aan vertrouwen in het evangelie. Als we te weinig contextualiseren, suggereert dit dat we te veel gehecht zijn aan de uiterlijke vormen van onze eigen subcultuur. Dit verraadt een gebrek aan evangelische bescheidenheid en een gebrek aan liefde voor onze naaste.

IV. Op welke manieren is het evangelie uniek?

Het evangelie vervult christenen op een unieke wijze met bescheidenheid en hoop, zachtmoedigheid en onverschrokkenheid. Het Bijbels evangelie verschilt aanmerkelijk van zowel de traditionele religies als van het secularisme. Religies werken op basis van het principe: “Ik gehoorzaam, daarom ben ik aanvaard,” maar het principe van het evangelie is: “Ik ben aanvaard door Christus, daarom gehoorzaam ik.” Het evangelie verschilt dus van zowel religieloosheid als van religie. Je kan proberen je eigen ‘heer en redder’ te zijn door het breken van de wet van God, maar je kunt hetzelfde ook doen door het onderhouden van de wet met als doel je behoud te verdienen.

Religieloosheid en secularisme neigen naar het overdreven en kritiekloos opkloppen van zelfwaardering; religiositeit en moralisme vermalen mensen onder de schuld van ethische standaarden waaraan je je onmogelijk kunt houden. Het evangelie daarentegen vernedert én bevestigt ons tegelijkertijd, omdat in Christus ieder van ons rechtvaardig is en tegelijk nog steeds een zondaar. We zijn tegelijkertijd meer verdorven en zondig dan we ooit durfden geloven, en toch zijn we meer geliefd en aanvaard dan we ooit durfden hopen.

Secularisme is geneigd om mensen meer zelfzuchtig en individualistisch te maken. Religiositeit en moraliteit hebben in het algemeen de neiging van mensen een kliek te maken met een hoge eigendunk ten opzichte van andere groepen (omdat ze hun redding, zo denken zij, verdiend hebben door hun eigen prestaties). Maar het evangelie van genade met als kernpunt een Man die voor ons stierf terwijl wij zijn vijanden waren, neemt eigengerechtigheid en zelfzucht weg en richt zijn volgelingen op het dienen van anderen zowel voor het tijdelijk welzijn van alle mensen, en vooral de armen, alsook voor hun [eeuwige/geestelijke] redding. Het evangelie zet ons in beweging om anderen te dienen ongeacht hun verdiensten, precies zoals Christus ons diende (Mark. 10:45).

Secularisme en religie houden mensen aan gedragsnormen door middel van angst (voor de gevolgen) of trots (een verlangen naar zelfverheerlijking). Het evangelie motiveert mensen tot levensheiliging en dienstbaarheid vanuit de dankbare vreugde vanwege de genade en uit liefde voor de eer van God, om wie Hij in zichzelf is.

V. Wat is een evangeliecentrische bediening?

Een dergelijke bediening wordt gekarakteriseerd door:

1. Bezielde gezamenlijke eredienst
   Het evangelie verandert onze verhouding tot God van een relatie van vijandigheid of slaafse onderworpenheid tot een relatie van vertrouwelijkheid en vreugde. Het kloppend hart van een evangeliecentrische bediening, is daarom eredienst en vurig gebed. In de gezamenlijke eredienst ontvangt Gods volk een speciaal, leven veranderend uitzicht op de grootheid en schoonheid van God, om dan op gepaste wijze uitdrukking te geven aan Gods grootheid als respons. Het hart van de gezamenlijke eredienst is de bediening van het Woord. Prediking moet verklarend zijn (de tekst van de Schrift uitleggen) met Christus in het centrum (waarbij alle Bijbelse thema’s op zo’n wijze uiteengezet worden dat duidelijk is dat ze culmineren in Christus en Zijn verlossingswerk). Het uiteindelijke doel van de prediking is echter niet alleen het geven van onderwijs, maar de hoorders, zowel individueel als gezamenlijk, te brengen tot die aanbidding die hen innerlijk kracht geeft om de wil van God te doen.
2. Doeltreffende evangelisatie
   Omdat het evangelie (in tegenstelling tot religieus moralisme) mensen voortbrengt die niet met minachting neerkijken op de mensen die het niet met hen eens zijn, moet een werkelijk evangeliecentrische kerk bestaan uit leden die op een innemende wijze de hoop en aspiraties van mensen benaderen met Christus en Zijn verlossingswerk. Ons staat een kerk voor ogen die zowel rijk als arm, hoog opgeleid en laag opgeleid, man en vrouw, oud en jong, getrouwd en single, en van allerlei ras tot bekering ziet komen. We hopen zowel volledig geseculariseerde en postmoderne mensen te trekken alsook religieuze en traditionele mensen te bereiken. Door de aantrekkelijkheid van de gemeenschap en de bescheidenheid van de mensen, zou een evangeliecentrische kerk in haar midden mensen moeten aantreffen die het christelijk geloof verkennen en proberen te begrijpen. De kerk moet hen op talloze manieren verwelkomen. Deze kerken zullen weinig doen om hen te ‘gerieven’, maar er alles aan doen om hun boodschap begrijpelijk te maken. Bovendien zal een evangeliecentrische kerk een natuurlijke neiging tot kerkplanting vertonen als een van de meest effectieve middelen tot evangelisatie die er is.
3. Een gemeenschap die een tegencultuur is
   Omdat het evangelie zowel angst als trots wegneemt, moeten mensen die buiten de kerk nooit met elkaar overweg zouden kunnen, het in de kerk met elkaar kunnen vinden. Omdat het evangelie ons naar een Man verwijst die stierf voor zijn vijanden, brengt het relaties tot stand die gebaseerd zijn op dienstbaarheid in plaats van op zelfzucht. Omdat het evangelie ons oproept tot een heilig leven, leeft Gods volk in liefdevolle relaties van onderlinge verantwoordelijkheid en tucht. Het evangelie genereert zo een menselijke samenleving die radicaal verschilt van welke andere samenleving eromheen ook. Wat betreft seksualiteit moet de kerk zowel de verafgoding van seksualiteit in de seculiere maatschappij alsook de vrees ervoor in de traditionele maatschappij vermijden. De kerk is een gemeenschap die haar leden zo liefheeft en zo praktisch voor hen zorgt dat Bijbelse reinheid heel zinvol is. Zij leert haar leden zich met hun hele lichamelijke bestaan te conformeren aan de bedoeling van het evangelie – onthouding buiten het heteroseksuele huwelijk, en trouw en vreugde daarbinnen. Wat betreft het gezin moet de kerk het goede bevestigen van het huwelijk tussen een man en een vrouw, waarbij zij worden opgeroepen God te dienen door Zijn verbondsliefde te weerspiegelen in levenslange trouw en door Zijn wegen aan hun kinderen te onderwijzen. Maar de kerk bevestigt ook het goede van het dienen van Christus als single, hetzij voor een bepaalde periode of levenslang. De kerk moet alle mensen die lijden onder de gebrokenheid van de menselijke seksualiteit door de zondeval omringen als een meelevende samenleving en familie. Wat betreft geld wordt van kerkleden verwacht dat ze bereid zijn radicaal met elkaar te delen van hun bezit – zodat er niemand onder hen is die gebrek leidt (Hand. 4:34). Een dergelijk delen met elkaar stimuleert ook een radicale en gulle inzet van tijd, geld, relaties en woonruimte ten behoeve van sociale gerechtigheid en de noden van armen, vervolgden, immigranten en de economisch en fysiek zwakken. Op het gebied van macht is de kerk zichtbaar toegewijd aan het delen van macht en het bouwen van relaties tussen rassen, klassen en geslachten die buiten het lichaam van Christus van elkaar vervreemd zijn. Het praktisch bewijs hiervan is dat onze lokale kerken in toenemende mate mensen van alle rassen en culturen verwelkomen en van harte omarmen. Iedere kerk zou erop gericht moeten zijn de diversiteit van haar lokale geografische gemeenschap te weerspiegelen, zowel in de gemeente als geheel als in degenen die in de gemeente de leiding hebben.
4. De integratie van geloof en werk
   Het goede nieuws van de Bijbel bestaat niet alleen uit individuele vergeving, maar ook in het herstel van de hele schepping. God had de mensheid in de tuin van Eden geplaatst om de materiële wereld te ontwikkelen zowel tot Zijn eer alsook voor de volledige ontplooiing van de natuur en de menselijke samenleving. De Geest van God bekeert niet alleen individuen (bijv. Joh. 16:8), maar vernieuwt en ontwikkelt ook het aanzien van de aarde (bijv. Gen. 1:2; Ps. 104:30). Christenen verheerlijken God daarom niet alleen door de bediening van het Woord, maar ook door hun beroep in landbouw, kunst, zakenleven, bestuur en wetenschap, alles tot Gods eer en de bevordering van het maatschappelijk welzijn. Teveel christenen hebben geleerd om hun geloof en opvattingen af te sluiten van de manier waarop zij werkzaam zijn in hun beroep. Het evangelie wordt dan gezien als een middel tot het vinden van persoonlijke vrede en niet als het fundament van een wereldbeschouwing: een allesomvattende interpretatie van de werkelijkheid die invloed heeft op alles wat we doen. Maar ons staat een kerk voor ogen die haar leden toerust om de implicaties van het evangelie te doordenken voor de manier waarop we ons werk doen als timmerman, loodgieter, administrateur, verpleger, kunstenaar, zakenman/vrouw, bestuurder, journalist, entertainer of wetenschapper. Een dergelijke kerk zal christenen niet alleen steunen in hun culturele betrokkenheid, maar zal hen ook helpen om in de uitoefening van hun beroep of vak zich te onderscheiden, uit te munten en verantwoordelijkheid te tonen. Het ontwikkelen van een menselijke en toch uitstekende en creatieve zakelijke omgeving vanuit ons verstaan van het evangelie is onderdeel van de taak om een bepaalde mate van herstel van Gods schepping te brengen in de kracht van de Geest. Het tot uitdrukking brengen van christelijke vreugde, hoop en waarheid in de kunst is ook een onderdeel van deze opdracht. We doen dit alles omdat het evangelie van God ons daartoe aanzet, ook al erkennen we dat het uiteindelijke herstel van alle dingen wacht op de persoonlijke en lichamelijke terugkomst van onze Here Jezus Christus (zie geloofsbelijdenis artikel 13).
5. Het doen van gerechtigheid en barmhartigheid
   God schiep zowel ziel als lichaam en de opstanding van Jezus laat zien dat Hij zowel het geestelijke als het materiële zal verlossen. Daarom bekommert God zich niet alleen om het redden van zielen maar ook om het verlichten van armoede, honger en onrecht. Het evangelie opent onze ogen voor het feit dat al onze rijkdom (zelfs de rijkdom waarvoor we hard hebben gewerkt) uiteindelijk een onverdiend geschenk van God is. De persoon die zijn of haar rijkdom niet royaal weggeeft aan anderen schiet daarom niet alleen tekort in compassie, maar is onrechtvaardig. Christus verwerft ons behoud door te verliezen, verkrijgt kracht door zwakheid en dienstbaarheid, en komt tot welvaart door alles weg te geven. Degenen die Zijn redding ontvangen zijn niet de sterken, niet degenen die het gemaakt hebben, maar diegenen die erkennen dat ze zwak en verloren zijn. We kunnen niet naar de armen en verdrukten kijken en hen gevoelloos toeroepen om zichzelf maar uit hun eigen moeilijkheden te redden. Jezus heeft ons zo ook niet behandeld. Het evangelie vervangt superioriteitsgevoelens jegens de armen door barmhartigheid en compassie. Christelijke kerken moeten werken aan gerechtigheid en vrede in hun buurt door te dienen, net zoals zij individuen oproepen tot bekering en wedergeboorte. Wij moeten werken ten behoeve van het eeuwige en het algemene welzijn en onze naasten laten zien dat we hen liefhebben met zelfopoffering, of zij nu geloven zoals wij, of niet. Onverschilligheid ten opzichte van de armen en benadeelden betekent dat er geen werkelijk begrip is dat ons behoud volkomen genade is.

Conclusie

De bediening zoals we die hebben geschetst is vrij zeldzaam. Er zijn veel op zoekers gerichte kerken die veel mensen helpen om Christus te vinden. Er zijn veel kerken die op de cultuur betrokken proberen te zijn door middel van politiek activisme. Er is een snelgroeiende charismatische beweging met nadruk op glorieuze, gepassioneerde gezamenlijke aanbidding. Er zijn veel gemeenten die zich sterk richten op leerstellige degelijkheid en zuiverheid en heel erg hun best doen om afgescheiden te blijven van deze wereld. Er zijn veel kerken met een radicale betrokkenheid op de armen en mensen aan de rand van de samenleving.

We zien echter niet voldoende individuele kerken die de volledige, samenhangende balans van het evangelie belichamen zoals we die hier hebben uiteengezet. En hoewel er door Gods genade een bemoedigend aantal lichtpunten zijn in de kerk, zien we nog geen brede beweging van deze evangeliecentrische bediening. We geloven dat een dergelijke balans zal resulteren in kerken met aantrekkelijke en theologisch inhoudsvolle prediking, en zal leiden tot krachtige evangelisatie en verdediging van het geloof, tot groei van kerken en stichting van nieuwe gemeenten. Zij zullen de nadruk leggen op bekering, persoonlijke vernieuwing en levensheiliging. Tegelijkertijd en in dezelfde gemeenten zal er een betrokkenheid zijn op de sociale situatie van gewone mensen en maatschappelijke en culturele betrokkenheid bij kunst, zakenleven, wetenschap en bestuur. Er zal een oproep zijn tot radicale christelijke gemeenschap waarin alle leden rijkdom en beschikbare middelen delen en ruimte maken voor de armen en de mensen aan de rand van de samenleving. Deze prioriteiten zullen allen gecombineerd worden en elkaar onderling versterken in iedere lokale kerk.

Wat kan tot een groeiende beweging leiden van evangeliecentrische kerken? Het uiteindelijke antwoord is dat God, tot Zijn eigen eer, een geestelijke opwekking moet geven als antwoord op het vurige, speciale en aanhoudende gebed hierom van Zijn volk. Maar we geloven dat er nog stappen gezet moeten worden die daaraan voorafgaan. Er is geweldige hoop als we het eens kunnen worden over het karakter van de waarheid, over hoe we de Bijbel het beste kunnen lezen, over onze verhouding tot de cultuur, over de inhoud van het evangelie, en over de aard van een evangeliecentrische bediening. We geloven dat een dergelijke sterke binding aan deze opvattingen ons opnieuw tot de Schrift zal drijven, tot de Christus van de Schriften, tot het evangelie van Christus. We zullen dan ook beginnen te groeien in ons vermogen om als kerken door Gods genade te handelen “overeenkomstig de waarheid van het evangelie” (Gal. 2:14). We schamen ons voor onze zonden en ons falen, we zijn bovenmate dankbaar voor vergeving, en verlangen er van harte naar opnieuw de heerlijkheid van God te zien en de gelijkenis van Zijn Zoon te belichamen.